Zodra de grond niet langer voldoende bevroren is om een barrière te vormen, zullen deze verontreinigende stoffen in rivieren en vijvers sijpelen en grote schade aanrichten aan zeer gevoelige ecosystemen. “We denken dat dit ook een gevaarlijke situatie kan zijn voor mensen die verder naar het noorden wonen”, zegt Langer, “waar verontreinigende stoffen in het drinkwater worden gemengd.
Dit water zal uiteindelijk in de oceaan terechtkomen en elders op de stroming meedrijven. Giftige stoffen kunnen ook door de lucht reizen: in feite is het Noordpoolgebied al bedekt met loodstof van brandende gelode benzine. Kwik kan ook ontsnappen uit mijnbouwactiviteiten door in het water en de lucht te komen. zegt Kevin Shafer, een klimatoloog aan de Universiteit van Colorado, Boulder, die vervuilende permafrost bestudeert, maar niet betrokken was bij het nieuwe artikel.
Menselijke activiteit in het noordpoolgebied verergert het smelten alleen maar. Donkergekleurde wegen absorberen de energie van de zon en verwarmen de grond. Door vuil op te graven en op de sneeuw te dumpen, wordt de witheid donkerder die licht normaal gesproken door een landschap zou weerkaatsen. Autobanden vreten de grond op. “Je hebt echt snel veranderende omgevingsomstandigheden”, zegt klimatoloog Dmitry Streletsky van de George Washington University, die permafrost bestudeert maar niet betrokken was bij het nieuwe artikel. “Maar bovenop die snelle veranderingen heb je natuurlijk de menselijke aanwezigheid gefocust – je hebt de industrie en de infrastructuur. Dat zijn echt focuspunten, waar je op een aantal manieren aanwezig bent.” overdrijven, vergroten, overdrijven Die klimaatgerelateerde veranderingen.”
Oh, en het gigantische nieuwe wilgengraafproject in Alaska dat de regering-Biden zojuist heeft goedgekeurd? Dat zou ook in permafrost zijn. “Denk na over wat er nodig is om een pijplijn aan te leggen”, zegt Miner. “Je zult een weg nodig hebben. Er zullen mensen in en uit komen die de permafrost vertrappelen. Dat alles zal leiden tot meer smelten en meer kans op vervuiling en verstoringen in het zeer kwetsbare toendralandschap. Het is dus alleen impact op impact.”
Dit nieuwe blad wordt alleen beschouwd geleidelijk ontdooien permafrost. Maar permafrost kan sneller instorten, waardoor gaten worden uitgegraven die bekend staan als thermische karst. Wanneer het ijs vloeibaar water wordt, verliest het volume en vormt het een krater waarin microben het zeer krachtige broeikasgas methaan produceren. Dit verwarmt de atmosfeer en versnelt het ontdooien van permafrost – een abnormale klimaatfeedbacklus.
Wat het gevaar nog groter maakt, is dat naarmate het noordpoolgebied opwarmt, bosbranden zich vermenigvuldigen. Als iemand een besmette locatie zou onderzoeken, zouden er rookpluimen opstijgen, beladen met gifstoffen. Dat zou op zijn beurt het smelten verergeren: wetenschappers schatten eerder dat in het noorden van Alaska de vorming van thermokarst sinds 1950 met 60 procent is versneld, dankzij bosbranden.
Met andere woorden, zegt Langer, de presentatie van hun paper is ‘zeer conservatief’. Sommige sites kunnen zelfs eerder verdwijnen.
Permafrost veroorzaakt nu al littekens in gemeenschappen in het verre noorden. Start- en landingsbanen van luchthavens zinken, wegen rimpelen en gebouwen storten in. “Het is niet langer iets mysterieus dat in de toekomst zou kunnen gebeuren – het gebeurt vandaag, zelfs op dit moment”, zegt Schaefer. “Als die infrastructuur beschadigd raakt door de ontdooiende permafrost, is dat erg duur en erg moeilijk op te lossen. Deze gebieden liggen erg afgelegen. Je kunt dingen alleen op bepaalde tijden van het jaar doen, vooral in de zomer.”
Als thermische karst bijvoorbeeld een gat in de landingsbaan blaast, kan dit de omliggende gemeenschappen afsnijden die afhankelijk zijn van voorraden die per vliegtuig worden aangevoerd. En als je niet kunt vliegen, kom je niet uit veel plaatsen rond de Noordpool. “Het is niet zoals de Lower 48 – als ik niet naar Denver kom, ga ik naar Colorado Springs”, zegt Schaefer. “Dit is allemaal echt basisinfrastructuur, en het is echt moeilijk om te bouwen en te onderhouden.”
Maar dit nieuwe document is op zijn minst een stap in de richting van het lokaliseren van het probleem en het wijzen op regeringen waar een schoonmaakbeurt nodig zou kunnen zijn. Vroege wetenschappelijke spionage zoals deze is het begin, maar de oplossing vereist veel schoenen op steeds nattere grond. “Om iets te beheren, moet je het meten”, zegt Miner. De volgende stap vereist een enorme duw – een zoals de Amerikaanse Environmental Protection Agency in de jaren tachtig begon met het opschonen van Superfund-sites. Maar met zo’n wirwar van staten en bedrijven die verantwoordelijk zijn voor de chaos, is het niet duidelijk wanneer – en of – dat werk zal beginnen.